İSTANBUL VE BEN.

İSTANBUL VE BEN

 

İstanbul kadar yalnız

Onun kadar kalabalığım

Binlerce yüz bilinmedik

onun kadar tüketildik.

Her farklı yaşam,

bildik bir hüzün oldu içimizde...

 

Herkes öğrendi mi servetimizi

sonra kimse çalışmadı anlamaya,

Zamansız, uygunsuz, doyumsuz

yerleştiler içimize...

 

Ruhumuzu kaplayan fırtınalı bir deniz vardı

Gemiler kalkardı,

ne heyecanlar, ne canlar vardı

içimizde öldüler...

 

Prensesi olduk iki ayrı kıtanın,

Uçları birleştirdik;

kimi asi, kimi mütevazi

prensimiz olmadı hiç,

kölelerimizde,

İstanbul ile biz

hep kuşatıldık,

yalnız kaldık...

 

 

Issız bir topraktan elimizde kalan

binlerce maziden ne hazinler ne hazineler çıkardık

hep çabaladık, daha fazla kirlenmemek için

teslim olmadık,

olmazdık

İstanbul ve ben

sahipsiz...

 

sonsuz seven olmadı

çarpıldılar güzelliğe ve gittiler turistik ve göçebe gibi

şarkılarımız

ve de arzularımız oldu

hiç keşfedilmedik,

istanbul ve ben

sustuk...

 

bizi bilenler

bizden çok isyan ettiler

misafirler yerleşik kaldı

göndermedik,

aş ,amaç,iş verdik

doymadılar.

herkese açacak kalbimizde yerimiz vardı

sormadılar,

kaçak geldiler,

kaçak gittiler.

 

İstanbul kadar kalabalık

onun kadar yalnızım

istanbul ve ben

tesadüfen...